En dan gaan we maar wandelen

Als je COPD hebt moet je dus wandelen, fietsen, zwemmen en tuinieren. Het zwemmen laat ik even voor wat het is. Als ik al dat zevenblad zie opkomen in mijn tuin is het eigenlijk tijd voor tuinieren, maar het is zo lekker groen. Voor fietsen waait het nog te hard, dus wordt het wandelen. En dat doen wij dan ook. Uit een boekje van het Utrechts Landschap hebben wij een paar wandelingen uitgekozen van drie tot vijf km die wij de komende periode willen maken. Maar wat een problemen kom je tegen bij die wandelingen. Je ziet zo'n kaartje met allemaal bolletjes erop. Die bolletjes geven de route weer die dan op de paden aangegeven zijn met gekleurde paaltjes die je moet volgen. Heel handig. Tenminste... Wel eens een uitgezette wandeling gevolgd? Het begint al bij de start als je het niet eens kunt worden over de kleur van het paaltje. Is dat nu blauw of paars? We besluiten dat het blauw is, want de blauwe wandeling begint hier en dit is het enige paaltje dat we zien. Zo probleem opgelost. In het begin gaat het dan nog wel, maar er komt altijd een moment dat je je opeens realiseert dat je al een tijdje geen blauw paaltje meer hebt gezien. Klopt dat wel? Nee natuurlijk klopt dat niet, maar je bent al te ver om terug te gaan. Dus neem je maar het rode paaltje wat daar opeens wel staat. Aan de stand van de zon en een horloge zien wij welke kant wij opgaan en geholpen door de topografische kennis van de provincie Utrecht en ons richtingsgevoel komen we altijd wel weer bij de parkeerplaats uit waar onze auto staat. Het is dan wel veel later dan gepland en we hebben ook meer kilometers gelopen dan ik gedacht had aan te kunnen. En dat is dan weer een opsteker. Waren die blauwe paaltjes er wel geweest, dan hadden we braaf die drie km gelopen in de geplande vijf kwartier en had ik niet geweten dat ik al weer zo'n drie uur lang kon wandelen. De nieuwe puf doet zijn werk dus goed.