En dan is het zo ver (Max 5 slot)

Dan komt er opeens het bericht, uitzending is een week vervroegd. Het wordt donderdag 15 december. Kun je dan ook komen. Ja, dat kan. Is een week minder stress. Ik krijg een mail met routebeschrijving en kledingadviezen. Liever geen wit en geen zwart. Liever ook geen smalle streepjes of ruitjes of blokjes. Ik sta voor mijn kerenkast en kijk wat er overblijft. Dat valt toch weer tegen. Ik word niet gekleed door een bekend couturier. Ik heb nog wel wat te vieren met de goede uitslag gisteren dus ik besluit tot iets nieuws. Een uur later ben ik weer thuis met jurk en trui. 

Om half zes komt mijn dochter voorrijden. In Hilversum is er een onverwachte omleiding. Desondanks iets over zessen in de studio, waar ik uiterlijk half zeven moest zijn. Goed op tijd dus. Parkeerkaart gekregen, maar op de voor ons gereserveerde plaats staat al een auto. Dan maar op een VIP-plaats. 

Er staan soep en  broodjes klaar. Dat wist ik niet, dus heb thuis al gegeten. Jammer, want het ziet er wel lekker uit. En dan wordt het tijd om onze plaatsen in te nemen. Op de tribune nemen behalve ikzelf  nog een paar genodigden plaats. Een echtpaar waarvan de vrouw rookt en de man niet en een verwoed roker. Aan tafel nemen plaats een longarts en een vertegenwoordigster van Stivoro plus natuurlijk de gespreksleidster zelf. Verder is er wat publiek. Na de inleiding wordt het filmpje gedraaid met mijn interview en de opnames in het zwembad. Vreemd weer mijzelf zo terug te zien. (De opname van het programma is te zien via de link hiernaast onder filmpjes.) De longarts vertelt over onderzoeken naar de invloed van (mee-)roken op het krijgen van longkanker.Die blijkt, niet onverwacht, erg groot. Stivorovertegenwoordigster meldt dat het met de kennis in Nederland over de slechte invloed van roken op de gezondheid  heel slecht gesteld is ten opzichte van andere landen in Europa. Mijn buurman, de roker, had ik met plezier een draai om zijn oren gegeven. Tegen struisvogelen kan ik nog wel, maar om nu te beweren dat roken helemaal niet slecht is gaat mij toch "een beetje" te ver. Aan de gelaatsuitdrukkingen van de anderen te zien was ik niet de enige met die gevoelens.
Na afloop was er nog een gezellige bijeenkomst. Mensen van het programma vertelden mij dat zij het  professioneel gedaan vonden van mij. Alsof ik het vaker bij de hand had gehad en ook van het publiek kreeg ik complimenten. Dat is na al die stress toch wel leuk om te horen. Met de vertegenwoordigster van  Stivoro nog even gesproken over hoe de voorlichting zou moeten zijn zodat je ook pubers bereikt. Bij het weggaan vroeg zij of zij mijn adres en telefoon nummer. Of zij nog een keer contact met mij mocht opnemen?  Vraag mij af waar dat  toe leidt. Vrijwilliger bij  Stivoro? Ik wacht wel af.