In Australië mijn ademhaling ingehaald

Mijn longarts vroeg zich af of ik in Australië minder last zou hebben van mijn longen. Dat kon ik nu mooi uitproberen. Mijn broer in Australië werd 80 jaar en nodigde ons, de broers en zusters, uit om die verjaardag met hem te vieren. Aangezien hij ook nog eens een groot deel van reis- en verblijfkosten op zich nam was de keuze om te gaan al gauw gemaakt. Het was voor mij nu de 7e keer dat ik daar kwam. Zodra ik op de luchthaven Sydney buiten stond kwam de combinatie van warmte, geur, geluid mij zo vertrouwd voor. Zet mij geblinddoekt zonder dat ik de

bestemming weet in Australië neer en ik weet direct dat ik daar ben. En ja, ik geloof inderdaad dat ik daar makkelijker ademhaal dan thuis. Nu trof ik het ook wel met het weer. Ook in Australië kan het vochtig zijn en ik weet niet hoe het  dan gaat. In de Blue Mountains een hoge trap beklommen. Ik stond wel hijgend boven, maar niet meer dan mijn overige familieleden.  Ook de beklimming van de Harbour bridge, toch ook een behoorlijk aantal treden ging mij redelijk af, mits ik regelmatig even mijn rust nam. Zou mijn longarts toch gelijk hebben dat ik ondanks mijn beperkingen toch een betere conditie heb dan mijn gemiddelde leeftijdgenoot? En daarmee bedoelt hij natuurlijk niet mijn zwemgenoten mee. Wel was ik 's avonds zo rond 21.00 uur doodmoe, zodat ik regelmatig om half tien al in bed lag. Dan was het met mijn conditie helemaal gedaan. Maar ik ben ervan overtuigd dat deze drie weken Australië mijn longen een goede oppepper hebben gegeven. De ademhaling die ik achterliep heb ik daar ingehaald.Toch maar overwinteren in Australië?