Toen ik viel dacht ik dat mijn hand gekneusd was. Fysiotherapeute en huisarts dachten dat er toch wel gebroken kon zijn. Dus naar het Diak om foto's te laten maken. Voor mijn gevoel meer om een breuk uit te sluiten, want ik breek nooit iets, waarom dan nu bij zo'n klein valletje dan wel. Chirurg vraagt mij nog eens aan te wijzen waar het pijn doet en zegt dan, dat dacht ik wel. Op de vraag hoe hij dat kan weten antwoordt hij dat op die plek een breuk zit. En dan zakt opeens toch weer de grond onder mijn voeten weg. Niet zozeer vanwegen die breuk. Ik ga opeens drie jaar terug in de tijd toen ik ook een uitslag kreeg die dan ergens ver in mijn achterhoofd wel niet onverwacht kwam maar die ik niet echt had verwacht.
En sinds die onnozele breuk in mijn middenhandsbeentje ben ik weer teruggeworpen in de tijd en speelt die longkankerfilm indringender dan ooit constant op de achtergrond in mijn hoofd.
Wanneer kom ik daar nu toch eens van af. Ik heb alle reden om positief en optimistisch in het leven te staan. Waarom doe ik dat dan niet?
1 opmerking:
Hier ben ik dan! wel met twee foto's. Dat doe ik wel meer. Moet ook nog heel veel leren. Eeerste wilde de foto niet en toen kreeg ik er twee. Nou ja. Zit je met een gebroken middenhandsbeentje, maar je kan nog wel tikken?
Op die laatste vraag van je kan ik geen antwoord geven. Wel weet ik dat zoiets slijten moet en misschien been jij uit heel hard hout gesneden;-).
Een reactie posten