Shantyfestival

Vaak wordt mij gevraagd of het krijgen van longkanker mijn leven positief beïnvloed heeft. Daar kan ik heel kort op antwoorden. Nee! Wel heb ik (noodgedwongen) meer tijd gekregen voor andere leuke dingen dan zwemmen. Zo waren tot voor kort al mijn weekends in de zomermaanden gevuld met openwater wedstrijden in kanalen, plassen, rivieren, de zee overal in het land. Dit jaar is dat weggevallen omdat ik niet meer in staat ben om kilometers achter elkaar te zwemmen en dan zeker niet in open water.

Daarvoor zijn wel andere leuke dingen in de plaats gekomen. Ik heb een aantal familieverjaardagen en -bijeenkomsten kunnen meemaken die erg gezellig waren. Wij denken over verschillende onderwerpen dan wel vaak anders (ik een beetje meer anders) maar twee dingen hebben wij gemeen. Onze jeugd en een grote dosis humor. Er wordt dan ook wat afgelachen tijdens die bijeenkomsten. En gisteren heb ik dan eindelijk een keer het Shantyfestival in Zeist kunnen bijwonen.

Met Shantykoren kwam ik een jaar of zes geleden in aanraking toen ik nog in de gemeenteraad zat en in die hoedanigheid aanwezig was bij de heropening van het gemeentehuis in Maartensdijk. Daar trad een shantykoor op, waarin ook een collega van mij zong. De meeste liedjes waren natuurlijk wel bekend, omdat in mijn jeugd niet veel anders gezongen werd alleen wist ik toen niet dat het een apart genre was.

Tijd om meer optredens bij te wonen van deze koren had ik niet, want ik lag in het water. En toen ineens zag ik een aankondiging van dit festival, in Zeist, op fietsafstand. Mijn vriendin M-U had wel zin om mee te gaan maar kon pas later in de middag. Kees wilde ook wel mee maar was bang het niet een hele middag vol te kunnen houden. Dus eerst met Kees op de fiets naar Zeist, een aantal optredens bijgewoond, gezellig op terrasjes gezeten en daarna weer op de fiets naar huis en met M-U weer terug naar Zeist en de rest van de middag bijgewoond inclusief de afsluiting. Tijdens de afsluitende bijeenkomst speelde ook een band met popmuziek uit onze tijd wat nodigde  tot meezingen, wat wij wel deden en tot meedansen wat wij niet deden. Er kwam nog iemand aan ons tafeltje hangen die alle liedjes meezong, terwijl hij echt niet van onze generatie was. Ik denk zelfs dat hij nog niet eens geboren was toen mijn moeder mij vroeg wat ik toch aan deze muziek vond. Hij kwam uit de Achterhoek. M en ik vroegen ons af of hij nu algemeen ontwikkeld was dat hij deze teksten allemaal kende of dat deze muziek nu pas doorgedrongen was tot de Achterhoek. Het bleek dat hij een vader had die hem met deze muziek in kennis had gebracht. Na afloop nog even doorgefietst naar Driebergen naar een zus van M en toen weer naar huis. Dit was weer eens een heerlijk ontspannen (nu ja ontspannen?) dagje uit.

Vanmorgen training om 10.00 uur in Amersfoort. Toen de wekker ging was ik nog zo moe dat ik besloot alleen naar de koffie na de training te gaan. Dat koffiedrinken minstens zo belangrijk is als de training zelf heb ik aangetoond in een onderzoek dat ook ergens op deze blog staat onder de titel "de kip of het ei". Pas geleden van wetenschappers gehoord dat koffie inderdaad het herstel na een training bevordert. Hadden ze mijn onderzoek gelezen?

Het weer is niet best, wel voor mijn tuin. Ik ben nog steeds moe dus ik denk dat ik nu lekker nog even naar bed ga.