Vanmorgen dus even de huisarts gebeld of ik nog een receptje kon krijgen. Dat kon, maar hij wilde toch nog even naar mijn longen luisteren.
In de wachtkamer las ik onderstaand gedichtje, treffend door zijn eenvoud.
Met mijn longen niets aan de hand overigens, maar mocht het hoesten na het weekend nog niet over zijn toch weer even langs komen.
Ze hadden nu de wind achter zich, zodat ze niet hoefden te schreeuwen.
“Konijn is knap” zei Pooh peinzend
“Ja” zei Knorretje “Konijn is heel knap”
“En hij heeft hersens”
“Ja” zei Knorretje. “Konijn heeft hersens”
Het was een hele tijd stil
“Daardoor komt het zeker” zei Pooh “ dat hij nooit iets begrijpt”
Uit: de Tao
van Pooh
Geen opmerkingen:
Een reactie posten