En dan komt het hoge woord er toch uit

Om mij heen is er veel verdriet. Lotgenoten sterven, krijgen slechte uitslagen, moeten allerlei vervelende onderzoeken ondergaan. En ik? Ik ben er nog en geniet met volle teugen van mijn kleinzoon van nu een half jaar en van mijn zwemmen.  En toch had het maar weinig gescheeld of ik was nu ook een herinnering geweest. Voordat ik longkanker kreeg dacht ik daar niet over  na. Vond het eigenlijk vanzelfsprekend dat ik gezond was, want ik leefde gezond, sportte veel. Tja, dat blijkt toch geen 100% garantie te geven dat het zo blijft.
Altijd een hekel gehad aan het woord dankbaar in het kader van het overleven van kanker, een ziekte waar je niet om gevraagd hebt. En nu bekruipt mij toch een gevoel van dankbaarheid dat ik hem mag meemaken, mijn kleinzoon. 
Allemaal tegenstrijdige gevoelens.