Alweer zes jaar (en een maand) verstreken

Alweer zes jaar en één maand geleden verliet ik het ziekenhuis met achterlating van een halve long en een hele tumor. Beide mis ik nog steeds, zij het met verschillende gevoelens. Er is veel gebeurd in deze zes jaar (en een maand). Het eerste jaar was nog het minst erge. Ik pakte de zwemtraining weer op en zwom bij het NMK krap vijf maanden later tijden die mij het gevoel gaven dat mijn oude tijden er weer aan zaten te komen. Daarna kwam de grote klap. Mijn conditie maakte een vrije val en ik was nergens meer. Kon geen zwemtrainingen meer aan, kon geen fiets- en wandeltochten meer maken. Was moe, ontzettend moe. En dan kregen al die negatieve gevoelens, zoals ontzettend kwaad zijn op die kanker, op rokers, op mensen die het verkeerde zeggen weer de overhand. En dat kostte weer zoveel energie. Toch is het niet alleen kommer en kwel. Ik heb een stel vrienden, vooral binnen mijn zwemvereniging, waarop ik terug kan vallen, die mij nooit, ook niet in mijn meest negatieve buien, hebben laten vallen. Daarnaast kon ik gelukkig ook nog steeds genieten van het feit dat ik nog kàn zwemmen. Een uitspraak die mij op de been (in het water) hield en houdt is: "Er is één ding erger dan slecht zwemmen en dat is helemaal niet kunnen zwemmen". Tijd heelt alle wonden zegt men en dat is waar. Maar dat komt niet vanzelf. Dat blijft hard werken. Met vallen en opstaan kreeg ik weer meer plezier in de dingen die ik deed. Lotgenoten stierven en ik bleef leven. Ik kon mij dan wel blijven afvragen waarom ik longkanker moest krijgen. Zo langzamerhand begon ik mij af te vragen waarom die anderen niet overleefden en ik wel. Weegt het geen lange wandelingen, geen lange fietstochten meer kunnen maken, geen snelle tijden meer zwemmen niet op tegen het feit dat ik weer zes jaar ouder mocht worden? 

En dan raak ik in een stroomversnelling. Mijn dochter is zwanger. Ik krijg een kleinkind. En ik realiseer mij dat het maar heel weinig had gescheeld of ik had dat niet meer meegemaakt. Ik zit weer zingend op de fiets. Ik geniet weer van mijn zwemtijden, ook al wordt het gat tussen mijn tijden en die van mijn leeftijdsgenoten steeds groter. Ik geniet weer van het feit dat ik mijn open water klassementen vol heb kunnen zwemmen. En vooral geniet ik met volle teugen van mijn eerste kleinkind! De titel van mijn blog is zwemmen of verzuipen. Ik ben niet verzopen, ik zwem en blijf zwemmen en als het moet, ook tegen de stroom in!