Terwijl dochter en schoonzoon aan het mountainbiken zijn rond Lage Vuursche wandelen wij daar met kleinzoon. Bedoeling is zo ongeveer een uur. Het worden er twee. Het wandelt lekker achter zo'n aangepaste rollator. Kleinzoon vindt het ook best. Laat zich heerlijk rijden.
Al wandelend gaan mijn gedachten terug naar gisteravond waar een Olympische gouden medaille winnaar uit het verleden vertelt dat het gevoel niet te beschrijven is als je daar staat met zo'n medaille om. Ik kan mij daar wel in verplaatsen. Ik denk hetzelfde als wat ik voelde toen ik mijn bronzen medaille won op de Europese Masters Kampioenschappen van 2005. Een mengeling van ongeloof en blijdschap. Die ervaring valt echter in het niet bij wat ik voelde bij de geboorte van mijn dochter, toen ik haar voor het eerst in mijn armen hield. Dat intense geluksgevoel is ook niet te beschrijven. Al die uren daarvoor vielen in het niet bij het zien, voelen en ruiken van dat grote wonder in mijn armen.
Dan gaan mijn gedachten naar die dag in mei 2006 dat ik te horen kreeg dat ik longkanker had en naar die dag in augustus 2006, dat ik heel bang was dat het nu afgelopen was. Allemaal heel intense gevoelens, die niet te beschrijven zijn.
En nu loop ik hier met kleinzoon. Alweer zo'n intens gevoel van geluk dat niet te beschrijven is en waar geen medaille tegenop weegt.
1 opmerking:
Precies geef ons maar een poepluier! Wat een vreselijk leuke foto trouwens! Heeft Cees die gemaakt?
Een reactie posten