Ik lees een aantal blogs van lotgenoten. Lotgenoten in zoverre dat wij allen de dagnose longkanker kregen. Niet, wat betreft de overlevingskansen. Bij mij is de kans dat ik het overleef groot. Bij de anderen is dat helaas niet het geval.
En als ik die blogs (zie onder mijn profiel) zo lees dan vraag ik mij vaak af waar ik mij zo druk om maak. Die anderen zijn (veel) jonger dan ik of hebben kleine kinderen. Zij zouden er wat voor geven om oud te kunnen worden zonder lange wandelingen, lange fietstochten en snelle zwemtijden.
Ik realiseer mij dat heel goed.
Wat wij wel gemeen hebben is angst. Zij leven met de angst, hoe lang nog, ik leef met de angst, komt het terug, zijn er toch niet al kleine celletjes voor zichzelf, nog heel onopgemerkt, begonnen.
En ja, ik leef. En ik zou toch nog zo graag eens een grote wandeling, een lange fietstocht maken. En ja, ik zou ook weer lange afstanden willen zwemmen. Lekker in open water. Met langzamere tijden begin ik mij zo langzamerhand te verzoenen (al geef ik het nog niet op) Aan die vermoeidheid elke keer weer kan ik niet wennen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten