Het wedstrijdgevoel is er weer

Gisteren naar Eindhoven geweest voor mijn eerste 200 vrije slag sinds twee jaar. PR van drie jaar geleden voor de operatie lag op 3.13.31. In 2007, 4 maanden na de operatie zwom ik 3.32.49. En dat bleef dat jaar mijn beste tijd.

Nadat ik de afgelopen twee jaar geen afstanden langer dan 50 meter op de vrije slag kon zwemmen heb ik het nu weer een keer geprobeerd. Op grond van mijn trainingstijd werd een tijd geschat van 4.36. Zelf was ik bang dat ik niet onder de 5 min zou blijven en ik had mij dus een wedstrijddoel gesteld dat niets met de tijd te maken had. Ik zou proberen een aantal koprolkeerpunten te maken. Ik kreeg waarachtig weer een wedstrijdspanning over mij. Een heerlijk gevoel. Ik had er zin in. Ik heb van de 7 keerpunten het eerste en het derde keerpunt een koprol gemaakt. Daarna had ik daar geen lucht meer voor en de overige keerpunten dus gewoon aangetikt. De tijd? 3.58.75 Onder de 4 min! Had ik nooit verwacht. Ik ben zo ontzettend blij met deze tijd. Dit biedt weer perspectief voor de toekomst. Als ik nu eens een jaar ongestoord kan trainen wordt het misschien wel weer wat.

Er gebeurde wel weer iets raars. Toen ik klaar stond om de tussentijden van de estafette op te nemen werd ik duizelig en voelde mijn hartslag door mijn hele lichaam. Omdat ik tegenover een digitale klok stond nam ik mijn hartslag op. Over de 130! Een half uur later was dat nog 120. Dat had ik vorige week ook na de 400 meter. Wat dat nu weer betekent. Laat ik het er maar op houden dat ook mijn hart zo blij was met deze tijd dat het er opgewonden van werd.