Mijn dochter bracht mij naar het ziekenhuis en vroeg toen ik uitstapte of ik mijn strippenkaart bij mij had. Had ik en ook mijn volgeplakte zegeltjeskaart voor een extra pijnstilling naar keuze. Voor ik het wist lag ik al in de wachtkamer voor de operatiekamer naast een vrouw die een keizersnede zou krijgen voor haar eerste kind. Het zou een dochter worden. Een gezellig gesprek ontspon zich tussen de verpleegkundige, de aanstaande moeder en mijzelf. Volkomen ontspannen werd ik dus de operatiekamer ingereden. Op dat moment de KNO-arts nog maar even gevraagd wat nu onder zware sportbeoefening begrepen wordt en of ik echt niet het water in mocht, bijv. bij de training aan de startgroep de komende twee weken. Het antwoord was duidelijk. De eerste twee weken absoluut het water niet in en de eerste vier weken absoluut niet proberen anderen achter mij te houden. Ik zei hem wel dat dat laatste mij toch al niet zo best meer lukte, maar dat ik de boodschap begreep. Verder een wat prettiger verbod: Niet zwaar tillen, niet bukken, kortom geen huishoudelijke taken, vooral niet stofzuigen. Verder niet warm eten, niet warm drinken, geen alcohol (of heel erg met mate). Het gaat erom dat ik geen rood hoofd mag krijgen. Er mag geen druk komen op de bloedvaten in mijn hoofd. Kortom oppassen dat ik geen bloedneus veroorzaak. Dit gesprek was voor de narcose, dus ik hoop dat ik alles zo goed weergegeven heb. Ach en zoals gewoonlijk, toen ik dacht dat de operatie zou beginnen lag ik al weer op de uitslaapkamer en ja, heel lekker ingestopt met een warme deken.
Terug op zaal zag ik zoals ik er zelf uitzag. Niet! Ik bedoel dus dat de anderen er niet uitzagen en ik dus ook. Tampon in het neusgat, de draadjes bovenop mijn neus met een grote pleister vastgezet. Een dik gaasje als een snor onder mijn neus geplakt. Dat gaasje was oorsponkelijk wit, maar begon toen ik het zag al aardig rood te worden. En toen heb ik na een aantal paracetamollen mijn zegeltjeskaart ingezet op een morfineprik. Ik verging van de hoofdpijn, kiespijn, kaakpijn en alles wat meer zeer kan doen in je gezicht.
Toch wel lekker gegeten 's avonds al proef je inderdaad niet veel zonder reuk. De hele avond en nacht beetje gedommeld. Je denkt dat het al ochtend is en dan ben je net 20 minuten verder, maar ach zo'n nacht kom je ook wel weer door.
's Morgens om kwart over acht naar de poli, waar iedereen je aanstaart, want al ben je zelf een beetje aan je kamergenoten gewend, je ziet er zelf echt nog steeds niet uit. Tampon verwijderd. Is een beetje naar gevoel. En dan weer een nieuwe snor opgeplakt want het bloed stroomt nog steeds een beetje. In een taxi met een hele aardige taxichauffeur naar huis.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten