En dan opeens kan ik mij zo heel gelukkig voelen. Dat had ik vanavond in het clubhuis met mijn oppaskinderen. Vorige week was ik niet geweest en de vijfjarige had mij echt gemist. Twee weken mij niet zien was te lang. Was ik helemaal met hem eens. Ik mis de kinderen ook als ik ze een week niet zie, laat staan twee weken.
De kinderen zijn mij zo vertrouwd. Ze kunnen zo lekker tegen mij aan gaan zitten. Kunnen zo heerlijk knuffelen. Laten zich ook troosten door mij als er iets is. Dat geeft een heerlijk gevoel. En dan denk ik weer, niets is zo belangrijk als dit gevoel. Daar kan geen zwemwedstrijd tegenop.
Volgend weekend in Luxemburg kan ik dus niet deelnemen aan de wedstrijden. Maar ik kan wel lekker met de 5- en 6-jarige (die ook meegaan) in het zwembad zwemmen. Drie dagen lang.
Ik hoop dat ik nog heel lang deze clubhuiscrèche mag draaien.
En begrijp mij niet verkeerd. Ik hoop toch ooit weer op mijn oude niveau te kunnen meezwemmen. Maar op dit moment kan ik gelukkig zijn met het ene en hopen op het andere. Ik hoop dat ik dit kan vasthouden.
En ach, mocht zelf wedstrijdzwemmen nooit meer lukken, dan begin ik toch bij iedere wedstrijd een crèche. Kunnen meer jonge moeders blijven zwemmen. Ik zie een gat in de markt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten