De codeïne werkte goed. Geen gehoest meer. Dus op 24 december toch maar wat boodschappen gedaan. De eerste keer dat ik weer buiten was. Thuisgekomen de kerstboom opgetuigd, gestofzuigd en de kamer verder opgeruimd. Daarna heel benauwd naar bed. 's Avonds heel gezellig beneden met kaarsjes en het Weihnachts Oratorium compleet met tikken en herhalingen door het vastlopen van de naald in de groeven. Ja, wij draaien nog steeds de inmiddels stuk gedraaide plaat ipv de cd die wij ook hebben. Die tikken horen erbij. Roepen herinneringen op.
Eerste Kerstdag vroeg in de middag weer naar bed. Erg moe, benauwd, wat verhoging. Mijn vriendin belt of zij even langs kan komen. Gezellig. Ik spring uit bed. Was inderdaad heel gezellig. Nadat zij vertrokken is maak ik vast de tafel in orde voor straks, als de kinderen komen eten. Daarna val ik op de bank onder de tonen van ons Weihnachts Oratorium weer in slaap.
Erg gezellig met de kinderen maar vanaf het moment dat ik van de bank ben hoest ik. Ik neem een extra dosis codeïne, maar de hoest gaat niet over. Ik voel mijn temp stijgen. Mijn dochter vraagt of ik niet beter naar bed kan gaan. Ja, natuurlijk is dat beter, maar het is zo gezellig. Na het eten red ik het niet meer. Ik ga naar bed. En ja de temp is inderdaad weer een stuk boven de 38. Al hoestend val ik gelukkig toch in slaap.
Wat is er mis gegaan. Waarschijnlijk toch weer teveel gedaan, ook al was het volgens mij niet zoveel. Ik had tenslotte longontsteking. Daar moet een mens, dus ook ik, rustig van herstellen.
Ik denk dat grenzen stellen bij mij niet werkt. Er moeten blokkades opgeworpen worden. Mijn man noemt er in ieder geval één. "Jij komt de komende week het huis niet uit!"
En nu duik ik mijn bed weer in. Het hoesten begint alweer en met mijn temperatuur kan ik het hele huis verwarmen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten