Na het behalen van de bronzen medaille op de 200 vrij in Stockholm was ik intens gelukkig. Een bronzen medaille, nooit verwacht, maar gewonnen na een periode van afwisselend longontstekingen en dan opnieuw keihard trainen om weer terug te komen, niet wetend dat er een longkanker aan zat te komen.
Datzelfde gelukkige gevoel bekruipt mij de laatste tijd ook steeds meer. Ik knok nog steeds. Na elke tegenslag probeer ik toch weer om op mijn oude niveau terug te komen. Het wordt wel wat minder belangrijk. Ik weet dat er veel mensen zijn die knokken om zo lang mogelijk in leven te blijven.
En als ik ophoud met door glazen deuren te lopen, van trappen te vallen, over tegels te struikelen enz. heb ik een goede kans heel oud te worden.
Ik kan het nog steeds niet goed hebben als volkomen gezonde mensen mij vertellen dat ik toch extra moet genieten. Maar als ik al die blogs lees van lotgenoten komt dat gevoel vanzelf in mij op.
1 opmerking:
Beste Loekie,
Welkom bij de webloggers!! Hartelijk bedankt voor je warme reactie op stoffer en blik. Ik zag je naam ook bij Esther en kwam vervolgens op jouw weblog. Ik heb nog niet alles gelezen maar ik wel gemerkt dat jij een sportieve vrouw bent met ook een positieve kijk op het leven. En doorzettingsvermogen heb je ook met dank aan je zwemcarriere.
Ik blijf je volgen en hoop dat het goed met je blijft gaan.
Fijn weekend en veel liefs, Marjo
Een reactie posten