Vanmidag de afspraak met mijn longarts gehad. In eerste instantie adviseerde hij geen operatie op dit moment, omdat ik aangaf dat de medicijnen schenen te helpen en omdat de kno-arts niet 100% zeker is dat de oorzaak van het hoesten met deze operatie verholpen is. Na even doorgepraat te hebben waren wij het eens dat het misschien toch wel verstandig was. De redenen om het wel te doen zijn dat als de medicijnen blijken te helpen, dat het dan misschien wel goed is die medicijnen hun werk te laten doen vanuit schone holtes en dat wij dan alles geprobeerd hebben. Bovendien, zouden de medicijnen toch niet het gewenste gevolg hebben dan zou een operatie in september/oktober alsnog plaatsvinden en dat tijdstip zou dan mijn hele trainingsopbouw weer in de war brengen.
Inmiddels heeft mijn longarts de foto's ontvangen die in 2005 en 2006 zijn gemaakt in het AZU voor en na mijn longontstekingen. Ook met de kennis van nu is op die foto's geen spoortje van een longtumor te ontdekken. Op de foto twee maanden later gemaakt in het Diak wel.
Als mijn huisarts niet de ingeving had gehad mij door te sturen naar een longarts..... Als mijn longarts niet een nieuwe foto had laten maken.... Dan was ik er misschien niet meer geweest.
Als ik dan toch dankbaar moet zijn dan is het wel dankbaarheid naar deze twee artsen. Beangstigend te bedenken dat mijn leven zo aan een zijden draadje heeft gehangen, zo van toeval afhankelijk was. Met terugwerkende kracht krijg ik het hier nog benauwd van.
1 opmerking:
Mooi woord eigenlijk: zijden draadje!
Een reactie posten