Schaatsen aan de wilgen?

Hier kan ik nog lachen

Donderdag 2 februari. Wij besluiten de ijsbaan in Biddinghuizen eens te bezoeken. Schaatsen liggen al te lang in het vet. Een heerlijke dag. Zonnetje schijnt. We hebben er zin in.

Natuurlijk beginnen wij met een warme kop chocolademelk om ons op te warmen want er staat toch wel een venijnige koude wind.

Schaatsen zijn snel ondergebonden en dan op weg.  Dat valt niet mee. Op het moment dat ik rechtop op het ijs sta doen heupen en knieën ontzettend pijn. En ook mijn chronische slijmbeursontsteking laat van zich voelen. Lekker begin. Als ik in de schaatshouding zak gaat het beter. De techniek van het schaatsen raak je toch nooit echt kwijt en met een windje in mijn rug gaat het zelfs erg lekker. We gaan richting de opening naar de 5km tocht. Dan komt de wind opeens pal van voren. Ik kom er niet tegenin. Raak buiten adem, doe verwoede pogingen, maar kom geen meter vooruit. Dit wordt niets. We draaien om en met de wind in de rug rijden wij terug. Ik maak nog even een rondje van 400meter, maar het gedeelte tegen de wind in heb ik weer de steun van Kees nodig om verder te komen. Ik heb de lucht niet meer om tegen de wind in te schaatsen. Ik wens Kees veel succes op zijn 5km rondjes en ga lekker uit de wind in het zonnetje zitten met weer een warme kop chocolade. Kees doet zo'n rondje of zes voordat hij besluit dat het genoeg is geweest.

Ik besluit dat deze dag de laatste dag is geweest dat ik op schaatsen stond. Kees vindt dit een te overhaaste beslissing is, maar ik niet. Ik zie een paar wilgen en besluit mijn schaatsen daarin te hangen. Ik wil er een foto van maken maar dat lukt niet want net op dat moment geeft het toestel aan dat de batterijen leeg zijn. Een teken? Heeft Kees gelijk? Een te overhaaste beslissing? Toch nog maar een keertje proberen?