Al vaker geschreven. Ik ben moe. Gisteren was weer zo'n dag. Om 09.00 uur een training gegeven aan de junioren. Er kwamen er twee op dagen. Enerzijds misschien door de vakantie maar anderzijds vertellen ze ook dat het zo vroeg is. Ik kom helemaal uit de Bilt naar Amersfoort. Moet dus vroeger weg. En dus ook vroeger mijn bed uit. Ik ben er gewoon, en op tijd. Tja, de jeugd. Van 10 tot 11 geef ik dan training aan een aantal volwassenen. In dit uur gaat het vooral om het aanleren van de slagen. De meesten hebben nooit een borstcrawl of rugcrawl geleerd, laat staan de vlinderslag. Van 11 tot 12 geef ik dan training aan dezelfde doelgroep maar dan gaat het om zwemmers die de slagen al beheersen maar nog veel techniek aanwijzingen nodig hebben. Ik vind dit ontzettend leuk om te doen. Van deze trainingen krijg ik energie, tenminste, tijdens de trainingen. Daarna train ik dan meestal zelf een uurtje behalve gisteren omdat ik vrijdagavond al in het water lag. En ja, dat trek ik dan weer niet. Drie trainingen geven, zo kort achter elkaar. Dan ben ik moe.
Thuis gekomen ben ik niet alleen moe, maar heb ik ook slaap. Ik zie mijn bed, duik erin en slaap door tot half zes. Daarna douchen, eten, wat tv kijken, wat email beantwoorden, inschrijvingen verzorgen en dan is het weer tijd om naar bed te gaan, want ik ben moe.
Dat moe zijn vind ik erg lastig. Zo was ik niet en zo wil ik ook niet zijn. Maar gelukkig heb ik het boek omdenken gelezen en ook het vervolg hierop. En dan denk ik dus maar weer even om:
Op overlijdensberichten en condoleance kaarten worden vaak de woorden "rust zacht" gebruikt. Voorlopig ben ik dan liever doodmoe. Betekent dat ik tot de gelukkigen behoor die nog in leven zijn. Maar mocht mijn longarts een oorzaak vinden voor dat moe zijn en het kunnen verhelpen zeg ik daar natuurlijk geen nee tegen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten