Ik heb het overleefd, anderen niet.....

LKkakelclub in Arnhem bijeen

Vlak nadat ik uit het ziekenhuis kwam en ik met veel vragen zat vroeg men mij of ik wat voelde voor een gespreksgroep met lotgenoten. Dat was het laatste waar ik zin in had, wetende hoe weinig overlevenden longkanker telt. Toch kwam ik via internet met iemand in contact. Iemand die wist dat ze niet oud zou worden. Iemand met een gevoel voor humor. Met een gave om alles nog uit het leven te halen wat er te halen viel. In onze reacties op elkaars blog en via email, wij hebben elkaar nooit werkelijk ontmoet, gingen ernst en humor hand in hand. Op haar begrafenis heb ik andere lotgenoten ontmoet. En zo rolde ik toch in een groep waar ik eigenlijk niet in wilde. Of ik hier spijt van heb?

Proefritje op de fiets

Nee, de lotgenotengroep is heel belangrijk voor mij.De meesten van hen weten dat ze de longkanker uiteindelijk niet zullen overleven. Maar ze zijn allen, zonder uitzondering behept met een behoorlijke dosis (zwarte) humor. We steunen elkaar en we lachen met elkaar. We delen ook de gewone dagelijkse dingen, maar er wordt ook heel wat kennis en ervaring uitgewisseld.

Het is wel moeilijk. Ik leef en heb er daarom al velen zien gaan. 

En nu kwam vanmorgen het bericht dat ook Monique er niet meer is

Monique, van wie ik de fiets overgenomen heb. Monique die zo blij was dat de fiets, waar zij zo aan gehecht was in de "kakelclub" bleef. Monique die zo betrokken was bij mijn zwemmen terwijl zij zelf steeds minder kon. Monique elke keer als ik fiets, zal ik aan je denken.