Ruilclub

De zoon van een zwemvriendin, probeerde vorig jaar (toen vier jaar) zijn voetbalalbum vol te krijgen. Dat gaat heel moeilijk als je dubbele plaatjes niet wilt ruilen, want zeker op die leeftijd zien ze dat als weggeven. "En ik heb er net zo veel....." Dus binnen de zwemclub werd er hard gewerkt om dat voetbalalbum vol te krijgen. Daarbij werden ook de albums van neefje van andere zwemvriendin en kleinkind van mijn zus niet vergeten. Wij spaarden ons een ongeluk en er was een druk emailcontact voor uitwisseling van nummers van dubbele en ontbrekende plaatjes.

Mijn zus ging zelfs als oma (en zij was niet de enige oma daar) naar de ruilbeurs die aan het einde van de aktie gehouden werd en kwam met extra plaatjes thuis, die in eerste instantie niet in het album waren opgenomen en waarvan ook de anderen dus profiteerden. Zelf had ik op internet een ruilsite ontdekt om de laatste plaatjes in de albums te krijgen.

Ik weet niet wie er het gelukkigst was met de drie volle albums. Wel vielen zowel mijn twee zwemvriendinnen als ik in een groot gat. Waar moesten wij het nu over hebben in onze emails. Waar hadden wij het vroeger ook al weer over voordat deze aktie startte?

Er viel een grote stilte, hadden wij nog wel wat te bepraten buiten het onderwerp "welke nummers moet jij nog hebben en welke heb jij dubbel".

Gelukkig, na verloop van tijd herstelde het gewone contact zich weer.

En nu, tot onze grote vreugde, waar zijn wij weer mee bezig? Juist, het ruilen van voetbalplaatjes. De aktie is weer gestart. Hoera! En gelukkig dat wij ons ermee bemoeien, want kleinzoon van zus was al bezig de plaatjes die hij van vorig jaar overgehouden had in zijn nieuwe album te plakken.

Wat fijn dat er toch elk jaar weer iets gebeurt om ons ouderen in contact te brengen met elkaar.