Vandaag was dan eindelijk het inspanningsonderzoek op de fiets in het AMC. Natuurlijk had ik weer een bus eerder dan gepland, dus ook een trein eerder, zodat ik om kwart over negen al het ziekenhuis binnenliep terwijl ik pas om kwart voor tien verwacht werd.
Dat is in het AMC niet zo erg. Je meldt je alvast, gaat in de wachtkamer zitten en dan komt de kar met koffie al langs. De longfunktie assistente van de vorige onderzoeken deed nu ook dit onderzoek. In de wachtkamer kwam zij al bij mij met nog iemand met de vraag of die andere iemand van mij na het onderzoek 3 buisjes bloed mocht hebben voor haar onderzoek. Dat kwam dan uit hetzelfde kraantje, dus wat mij betreft geen probleem. Anders trouwens ook niet.
Toen de assistente mij kwam halen, was er vraag 2. Vond ik het goed als er een stagiaire bij was die onder haar supervisie het werk zou doen. Ook geen probleem. Toen kwam de arts met vraag 3 of ik akkoord ging met een 2e arts erbij. Ook geen probleem, dus zat ik daar in mijn prachtige groene (ja AZPC-kleuren) AMC-pak omringd door vijf witte jassen. Dat groene pak is ook service van het AMC. Je hoeft alleen maar fietsschoenen mee te nemen.
Na eerst nog wat in- en uitademproeven mocht ik gaan liggen. Er moest een lijntje in. Volgens mij is het net zoiets als een infuus, alleen komt er geen vloeistof in, maar bloed uit. Een slangetje gaat een eindje de slagader in. Tenminste, dat was de bedoeling. Na ettelijke pogingen in mijn linkerpols werd geprobeerd om het er rechts in te krijgen. Dan is het toch zaak om heel ontspannen te blijven en door te gaan met ademhalen, want een heel prettig gevoel is het toch niet. Ik kreeg complimenten van de arts dat ik zo ontspannen bleef, want dat dat hun werk wel wat makkelijker maakte. Desondanks lukte het ook rechts niet, dus werd teruggegaan naar mijn linkerarm en nu in mijn elleboog. Ik begon al een beetje te lijken op zo´n tuinirrigatiesysteem. Je doet de kraan open en overal komen er straaltjes water naar boven.
Deze poging mislukte ook, waarna dokter 2 het eens probeerde. Maar nee, ik bleek een dikke huid te hebben. Ja, een dikke huid heb ik inmiddels wel ontwikkeld in de jaren, hoewel die in de afgelopen jaren ook wel wat sleets is geworden. Goed, dokter nummer 3 werd opgeroepen en die kreeg hem erin. Inmiddels waren we een klein uur verder en na voorzien te zijn van een heleboel plakkers voor het ECG en een kapje op voor de metingen van in- en uitgeademde zuurstof plus een bloeddrukmeter om mijn bovenarm kon ik eindelijk op de fiets stappen, nou ja liggen. Net als in het VU (en de fitnessruimte in het Sportfondsenbad) hebben ze hier een ligfiets.
Toen ik bij 170 kwam (vraag mij niet wat dat getal betekent, waarschijnlijk de weerstand) had ik geen lucht meer en stopte ik.
Ik mocht even gaan liggen tot bekeken kon worden of globaal alle gegevens binnen waren. De assistente zei dat er soms een aanvullend onderzoek nodig was, maar ze achtte die kans bij mij zeer klein. Maar ja, ik ben er een van de kleine percentages en inderdaad, uit de eerste gegevens bleek zo´n aanvullend onderzoek nodig te zijn. Ik kreeg 20 min lang zuivere zuurstof, daarna weer wat in- en uitademproeven en vervolgens weer op de fiets. Die werd nu ingesteld op 75% van wat ik net gehaald had, die 170. Ik heb zelf de stagiaire maar even voorgerekend hoeveel 75% van 170 was en hoe dat heel makkelijk uit te rekenen was. Namelijk een vierde deel eraf. Krijg je 170 - 42,50 = 127,50. Dat werd nog even nagerekend op een rekenmachiene, maar bleek te kloppen. Dan weer fietsen. De weerstand werd toen in 1 minuut opgevoerd tot 127 en daarna moest ik dat 10 minuten volhouden. Dat viel niet mee wat betreft mijn benen, want die werden wel heel erg moe, maar fietsen met 100% zuurstof is heerlijk. Totaal geen last van kortademigheid. Ik vroeg of ik wat in een plastic zakje mee kon nemen voor mijn zwemwedstrijden. Zoals verwacht ging dat helaas niet. Ik kwam dus weer een heel eind, tot mijn benen het echt begaven. Wij zaten toen ongeveer in Zandvoort denk ik.
In plaats van de geplande twee uur hebben ze mij drie en een half uur bezig gehouden.
Voordat ik weer de trein instapte maar even aan de koffie op het plein in het AMC en wie kom ik daar tegen? Mijn lotgenoot E, die op weg naar haar zuurstoftank was.
Op weg naar huis ging alles goed, tot ik met mijn nieuwe ov-chipkaart op Utrecht CS wilde uitchecken. Op het schermpje stond dat ik al ingecheckt was. Dat klopte, maar ik wilde eruit. En dan is er echt niemand die je kan helpen. Geen NS-mens die er wat vanaf weet. Na een half uur op het station doorgebracht te hebben omdat ik er niet uit kon omdat ik er al in was nog maar eens geprobeerd en jawel, toen kon ik er opeens wel uit. Het is maar goed dat het aantal kilometers berekend wordt en niet de reistijd.
De bus naar De Bilt net gehaald. Op de Hessenweg uitgestapt en dan eindelijk, om half vier thuis.
Was een lange dag, maar lekker gefietst.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten