Ergens heb ik deze spreuk gelezen, weet niet meer van wie hij was. In ieder geval geldt dit ook ook voor mijn zolder- en studeerkamer. Als ik maar van alles blijf bewaren komt er geen einde aan het opruimen.
Aan de ene kant is dat prettig, immers als bijna 65+ hoor je in een zwart gat te vallen en dat gat demp ik gewoon met allerlei dingen die ik voor het nageslacht wil bewaren.
Echter, mijn nageslacht heeft al te kennen gegeven maar op weinig van wat ik voor hen bewaard had prijs te stellen. Ik heb dus in een vorige opruimperiode al een heleboel weggedaan.
Nu was mijn zolderkamer bijna leeg, maar ik heb net even achter de schotten gekeken en daar stond nog heel wat. Dus ook maar er achter vandaan gehaald. Er gaat niets meer achter de schotten wat na mijn overlijden (in een hele verre toekomst) alsnog weggedaan wordt, tenzij ik er zelf heel erg gehecht aan ben.
Dat wordt nog een zware klus. Ik trek er een week voor uit, met terugwerkende kracht vanaf afgelopen zondag. A.s. zondag 25 april wil ik hiermee dus klaar zijn. Of dit helemaal aan alle SMART-principes voldoet (met name de R en de T) betwijfel ik.
Ach ja, een mens heeft soms behoefte aan een uitdaging.
1 opmerking:
Ik heb ook nog een mooie en zeer rustgevende uitdrukking gehoord: WERK MAAKT GEEN HERRIE.
Ik bedoel maar niemand hoort het dat er achter die schotten nog zoveel leeft! En is het niet een taak van de kinderen om alles wat de ouders achterlaten op te ruimen. Ontmoeten ze eindelijk hun ouders nog eens.
Een reactie posten