En we wachten maar weer

Vanmorgen naar het AMC voor mijn scan en foto. Onderweg wordt er gebeld. Ik ben te laat met opnemen. Het is een privénummer dus ik vermoed het ziekenhuis. Dat klopt. Op de voicemail staat of ik een telefoonnummer wil bellen voor een afspraak voor een inspanningstest. Ik ben op weg naar het AMC dus ik besluit bij aankomst maar direct even naar de receptie te gaan. Daar schrikt de verpleegkundige-laborante in eerste instantie. "Ik had gevraagd om te bellen, u had niet helemaal hier naartoe hoeven komen". Even uitgelegd dat ik dat wel begrepen had maar dat ik al een afspraak had op het AMC, een beetje aan de vroege kant ben, dus eerst maar even naar deze balie om persoonlijk een afspraak te maken. Ik krijg direct koffie aangeboden. Mijn vraag is of deze nieuwe afspraak in plaats komt van de looptest morgen. Dat blijkt niet zo te zijn. Op grond van het longfunktieonderzoek van vorige week wil prof. Bel dit nieuwe onderzoek. Morgen blijft alles ongewijzigd. Tot zover gaat alles dus vlot. Dan komt de afspraak: 22 april. Daar ben ik niet blij mee en dat zeg ik ook. Weer een maand wachten terwijl ik al hoest vanaf november. Dit is natuurlijk ook een manier om van de wachtlijsten af te komen. Je plant een afspraak zo ver vooruit dat de patient zelf in die tussentijd al gestikt is in zijn hoestbuien. Is er weer een plaatsje vrij voor de volgende.

Ja, van iedereen achter de balie begrip. Hopen echt dat ik niet in een hoestbui stik voor de 22e en zullen aan prof. Bel laten weten dat er pas op de 22e plaats is en of zij misschien eerder een afspraak kan regelen. Dat wacht ik dan maar af. Ik bedank voor de koffie en ga naar mijn scanafspraak. Ik zit nauwelijks of ik word al opgeroepen. Er is een patient uitgevallen (maar niet gevraagd om welke reden) en ik was vroeg, dus op het moment dat ik eigenlijk de afspraak had, was ik al weer klaar.

Half tien´s morgens de deur uit. Kwart voor 12 er weer in.

Morgen zal het wel langzamer gaan. Zit ik in de spits in de auto.