En dan opeens is het over

Al weken loop ik met een onbestemd gevoel van onbehagen rond. Niet echt depressief, maar zeker niet echt vrolijk. Waar het door komt? Er zijn veel redenen aan te wijzen. Ik maak mij kwaad om al die maatregelen die in Den Haag worden genomen. De participatiemaatschappij die het participeren eerder ontmoedigt dan bevordert door te korten op de uitkering. Ja, voorlopig is die maatregel weer een jaartje opgeschort, maar hij komt er heus wel. De keuzevrijheid van specialist die beperkt wordt. Ja, ze kunnen het mooi uitleggen daar in Den Haag, maar het komt er toch op neer dat je meer moet betalen voor eigen keuze. Nog even en ik tref in de spreekkamer van mijn huisarts een vertegenwoordiger van de zorgverzekering aan, aan wie ik moet uitleggen waarom ik naar de huisarts ga. En vervolgens gaat die vertegenwoordiger zeker in conclaaf met mijn huisarts wat hij mag doen. Mij wel of geen medicijnen voorschrijven en welke, mij wel of niet door verwijzen en naar wie.

Na 40 jaar heb ik mijn lidmaatschap van de PvdA opgezegd en ook dat doet pijn. Ik ga niet zo gauw ergens weg. Ben nogal trouw. Begrijp ook wel dat je in dit land nooit je eigen programma helemaal kunt uitvoeren. Maar hoe ze mij nu allemaal proberen uit te leggen dat ik nog steeds alle keuzevrijheid heb. Alsof er een maatschappij is die mij nog in een aanvullende verzekering wil hebben. Gelukkig zit ik bij een zorgverzekering die eigen keuze hoog in het vaandel heeft.
En dan ben ik weer bij het jaarlijkse boottochtje met longkanker lotgenoten. Prachtig weer. Leuk sommige mensen weer te zien. Maar het gemis van al die anderen die ik gekend heb en die er niet meer zijn is groot. Ik raak mijn sombere bui niet kwijt.
En nu zijn we weer een dag verder en komt kleinzoon een nachtje slapen. Vandaag met hem naar de dierentuin geweest. En dan opeens is het over. Ik ben het nog steeds niet eens met al die maatregelen uit Den Haag. Ik mis mijn lotgenoten die er niet meer zijn nog steeds. Maar ik geniet van mijn kleinzoon. En morgen komt hij weer.