Daar is hij dan: de acceptatie

1. Al weer drie weken geleden een heerlijk zwemweekend in Luxemburg gehad. Het vervelende is altijd dat je je weken van tevoren in moet schrijven. Dan ben ik in vorm, een beetje overmoedig, en zo kon het gebeuren dat ik mij weer eens inschreef voor de 1500 meter vrije slag. Maar dan volgt er een week met weinig slapen en vier dagen oppassen op mijn kleinzoon. Weg conditie. Maar die 1500 staat er nog wel. Dus zaterdagmorgen vroeg mijn bed uit want om 09.00 uur sta ik in het programma om die 30 banen (van 50 meter) af te leggen. Ik heb het volgehouden. En na bleek nog redelijk vlak gezwommen ook. Maar na afloop was ik zelfs te moe om uit te zwemmen. Ben dus even gaan liggen en daarna op naar de 200 school. En dan gebeurt er iets wat ik dus absoluut niet begrijp. Op het startblok denk ik nog, hoe kon ik mij inschrijven voor deze afstand na de 1500 vrij, maar ik kom het water uit 3 sec sneller dan ik tijdens het EMK zwom en ik ben top fit? De tweede dag de 100 rug in een redelijke tijd afgelegd en de 200 vrij in een tijd waarvan ik denk ach...... moeten we maar weer vergeten. Maar weet je wat zo belangrijk is? Voor het eerst realiseerde ik mij (bij het EMK begon dit al) dat ik mijn tijden niet meer belangrijk vind. Het trainen vind ik heerlijk. Wedstrijd zwemmen vind ik leuk, want ik wil mij toch meten met anderen, maar de tijden die ik nu zwem vind ik prima. En die wil ik dan wel weer verbeteren als dat mogelijk is maar ik denk niet meer richting oude tijden. Als ik zou moeten kiezen tussen hele goede tijden, maar dan niet meer oppassen op kleinzoon, dan kies ik voor oppassen op wel drie kleinzonen. Dus, het heeft lang geduurd, maar eindelijk is hij er dan toch, de ACCEPTATIE