Soms heb je zo'n schouder eventjes nodig

Dutchie, de mascotte van het toernooi

EMK 2013 in eigen land. Ik heb een kleine drie maanden goed kunnen trainen. Wat zou dat opleveren.
Het werd een hele gezellige week, waarin ik geniet van mijn eigen zwemmen, maar ook van de resultaten van de anderen. Vrijdags heb ik nog het gevoel van een NMK omdat die ieder jaar in dit zwembad gehouden worden. Zaterdags is het hele terrein echter omgetoverd in een echt EMK-terrein met naast het zwembad winkeltjes, terrasjes,

het ereschavot en vooral onnederlands warm, zonnig weer, dat de hele week zal aanhouden. De EMK-kriebels beginnen zich te roeren. Dat merk ik op mijn eerste afstand, de 50 school, waarop ik mij alleen maar ingeschreven heb om te kijken hoe alles in zijn werk gaat met de voorstart. Dat is overal toch weer anders. Tot mijn verrassing merk ik dat ik voor deze niet serieus bedoelde afstand toch "lichtelijk" gespannen ben.

Net uit het water na 3km.......

Ik moet er zelf om lachen, maar ja het is natuurlijk wel een EMK. Deze spanning die ik meeneem in de wedstrijd vertaalt zich in een tijd die ik in jaren niet gezwommen heb. Ik blijk dus echt in vorm. Hierdoor komt het dat ik de volgende dag voor de 200 rug super gespannen in de voorstart zit. Van deze afstand hangt veel af. Zou ik mij in de beste acht kunnen zwemmen en dus een diploma krijgen? Het is niet onmogelijk, vandaar die spanning. Het lijkt  alsof ik in de wachtkamer in het ziekenhuis op de uitslag van een of ander belangrijk onderzoek zit te wachten. Hé wacht eens even, zo belangrijk is dit nu ook weer niet. Het is maar zwemmen! En gelukkig, deze bestraffende woorden aan mijzelf reduceert de spanning weer tot de gewone kriebels die je hebben moet om goed te presteren. En dat doe ik. In een goede tijd net 8e. Een diploma! Nu was het badpak van Atie op een niet te achterhalen wijze in mijn zwemtas terecht gekomen. Dat 

........en gedoucht

ziet er hetzelfde uit als het mijne, dus ik heb het niets vermoedend aangetrokken en daarin gezwommen. Atie was goed voor een aantal gouden en zilveren medailles, dus werd al direct gezegd dat dat de reden was voor mijn goede tijd. Ja, ja, van je teamgenoten moet je het maar hebben. Ik heb die bewering gelogenstraft door de rest van de dagen (in mijn eigen badpak) ook goed en soms zelfs zeer goed te zwemmen. Tijden neer te zetten, die ik in jaren niet heb gezwommen. En ook op de 100 rug lukt het mij bij de eerste acht te eindigen, dus weer een diploma. De hele week geniet ik met volle teugen. Van de sfeer in de ploeg, in het zwembad, van het feit dat ik hier weer rondloop en zwem, dat drie maanden training al dit resultaat hebben, ja eigenlijk van alles. Aan het einde van de week ben ik moe. In de nacht van donderdag op vrijdag erg benauwd en die vrijdag, behalve in het water, niet vooruit te branden. En dan moet ik zaterdag nog die 3km. Daar begin ik weer tegenop te zien. De weersvoorspellingen voor de zaterdag zijn niet best. Waarschijnlijk vinden die weergoden daarboven het nu wel welletjes of ze hebben niet door dat die 3km ook tot het toernooi behoort. Dat laatste denk ik was het geval, want tegen alle verwachtingen in blijkt het weer zaterdag toch mee te vallen. Wij zwemmen in het Eindhovens Kanaal. Op de bodem allemaal mooie planten en dat is genieten.

Genummerd voor het open water op
schouderbladen,  bovenarmen en handen

En omdat ik mij niet hoef te concentreren op mijn tegenstanders, want die zijn nu toch sneller dan ik, denk ik aan al diegenen van wie ik in de afgelopen paar jaar afscheid  heb moeten nemen, realiseer ik mij weer heel goed wat een geluk ik toch heb gehad. Nu ja, longkanker krijgen kun je natuurlijk geen geluk noemen en die complicaties daarna natuurlijk ook niet, maar hier zwem ik weer; een week lang goede tijden en nu bezig aan mijn 3km in dit kanaal met een zonnetje op mijn rug en al dat moois onder mij. En dan is daar de finish. Ik kom het water uit in een voor mij op dit moment goede tijd van 1 uur en 18 minuten. En ik blijk nog niet eens de laatste te zijn. Ik kom er als twaalfde uit.
En dan staat daar iemand die een arm om mij heen slaat en zegt, Loekie wij zeggen het niet vaak, maar wij zijn zo trots op je hoe je dit weer doet en hoe je met dit alles omgaat. En dan komen even de tranen. Van geluk en van verdriet tegelijk, maar vooral  toch van geluk. Wat een week was dit. In Stockholm in 2005 eindigde ik op alle afstanden bij de eerste zes, werd ik derde op de 200 vrij, vierde op de 3km. Dat geluksgevoel van toen heb ik nu weer. Maar het zit nu dieper. Het had zo anders kunnen aflopen met mij.