Niet eigenwijs zijn

Hoe hoog moet het zadel?

Het overhandigen van de sleutels

Proefrit

Toen ik op hyves las dat Monique haar elektrische fiets wilde verkopen dacht ik: Dit is een teken. Nu moet ik er echt een aanschaffen en wel deze fiets. Op naar de polder dus om de fiets te bekijken. Tijdens een proefritje met zijn tweeën met een stevige wind tegen wist ik het al. Deze fiets wordt het.

Met een ferme handdruk werd de koop bezegeld, hoewel ik hem nog wel voor een week op proef mee naar huis kreeg.

Dinsdagmiddag met echtgenoot een fietstochtje gemaakt om de fiets nu echt uit te proberen. Naar Soesterberg, dat is uit en thuis zo'n 25 km en tijdens die tocht moeten er diverse heuvels van de categorie 1 bedwongen worden.

Met zo’n fiets moet je wel leren omgaan. In eerste instantie wilde ik, heel stoer, nog geen ondersteuning aanzetten. FOUT! Na drie kilometer kreeg ik pijn in mijn knie. En waarom heb ik een dergelijke fiets aangeschaft? Juist! Onder andere om pijn in mijn knieën te voorkomen. Eigenlijk was ik dus al te laat met hulp in te schakelen (let op de woordspeling). Maar goed, beter ten halve gekeerd dan ten hele gedwaald dus het knopje ingedrukt. Komen wij bij de heuvels en ga ik uit alle macht trappen om omhoog te komen. De hulp van mijn fiets viel mij eigenlijk tegen. Enfin ik word moe, trap met minder kracht en zoef, daar ging ik omhoog. Ja, als je een fiets met trapondersteuning hebt en je gaat met heel veel kracht op die trappers staan dan denkt zo’n fiets ook bekijk het maar. Als je dan zonodig jezelf buiten adem wilt trappen moet je dat vooral doen. Ik moet nog wel even leren hulp, al is het dan van een fiets, te accepteren. Morgen ga ik het weer proberen.