Hoge Veluwe en klapschoen

Met vriendin Marja weer eens ouderwets paar dagen Veluwe gedaan. Ouderwets omdat wij dat vroeger iedere herfst deden, maar dat de laatste 20 jaar alleen steeds van plan waren. In het kader van "we zijn in een periode beland dat je eigenlijk niets meer moet uitstellen" binnen 10 dagen het plan opgevat om dit weer eens te doen en ook tot uitvoering gebracht.Het was als vanouds erg gezellig. Huisje was wat ruimer dan wij van vroeger gewend waren, maar de Hoge Veluwe lag er nog hetzelfde bij. Ook nu "geen om snoepjes bedelende wilde zwijnen" gezien. Wij troffen het met het weer. Zonnetje scheen. De paden lieten wel zien dat het de afgelopen weken flink geregend had. En ja hoor, wij
kunnen van de meest eenvoudige wandeling op papier een ware zoektocht maken naar paaltjes die nooit staan waar ze volgens de kaart zouden moeten staan. Wij zijn echter met onze tijd mee gegaan en in het bezit van een I-phone met gps. Wij kunnen dus precies zien waar wij ons bevinden en zo met behulp van de kaart een weg uitstippelen die ons weer in de goede richting brengt. Dit weerhoudt ons er niet van om dan toch weer de verkeerde kant op te lopen, maar uiteindelijk komen wij toch altijd daar waar wij

willen wezen en hebben dan veel meer gezien en veel langer gelopen dan oorspronkelijk de bedoeling was. Minder blij was ik met mijn bergschoenen die ik speciaal meegenomen had om droge voeten te houden. Al na een kwartier wandelen bleek mijn schoen getransformeerd in een klapschoen. En in tegenstelling tot de klapschaats gaat het wandelen met een klapschoen niet alleen langzamer, het loopt ongelukkig en je krijgt ook nog eens natte voeten. Gelukkig was daar onverwacht midden in het park de Hoge Veluwe een kerstmarkt waar ik mijn klapschoenen, wel met bijbetaling, kon inruilen tegen waterdichte wandellaarsjes.

Mijn conditie die al een paar maanden constant goed is, liet mij ook deze dagen niet in de steek. Twee dagen lang een paar uur wandelen ging mij goed af.
's Avonds gezellig rummikub spelen, gewoon met stenen op tafel. Bij gebrek aan een tegenspeler thuis doe ik dat vaak op de computer en ben dus zeer ervaren. Marja niet, die moest ik uitleggen hoe het ging. Dat kan ik heel goed, uitleggen. De eerste drie spelletjes verloor ik.
Uiteraard ook de cultuur niet vergeten. Beeldentuin bezocht en uiteindelijk ook nog een bezoekje aan het museum. Dat werd een kort bezoek omdat we er door al onze omzwervingen daar wat aan de late kant  waren. We gaan deze traditie in ere herstellen. Volgend jaar gaan wij weer.

Dag Elly

4 oktober 1929 - 22 november 2014

Elly ik heb je leren kennen in de jaren ’90 toen je lid werd van Old Dutch, de vereniging waarbij ik toen ook zwom. Ik herinner mij nog je eerste wedstrijd, je dochter en zoon waren er ook met een groot spandoek. Je zwom rugslag en er werd omgeroepen dat je een Nederlands record had gezwommen. Een betere binnenkomer kun je niet hebben. Helaas werd dat record gerectificeerd, maar toen was de familie al vertrokken. Daarna heb je nog wel veel NMR’s gezwommen in estafetteverband.

Echt leren kennen heb ik je in 1997 bij het EMK in Praag. We trokken daar veel met zijn drieën op, Henk Abels, jij en ik. Toen heb ik goed gemerkt wat een ontzettend leuk, gek mens je was. Wij komen de hal in van het hotel, prachtig, groot, chique. Waar zijn wij terecht gekomen dachten wij. Dat dachten wij ook toen wij onze kamer zagen. Volkomen in tegenspraak met de pracht en praal beneden. Kapotte ruit, kapotte gordijnen die ook slechts een kwart van het raam besloegen. Vloerbedekking met vlekken waarvan we ons maar niet afvroegen waar die van waren. We keken elkaar aan en hoorden toen Henk Abels in de kamer naast ons heel duidelijk tegen zijn kamergenoot zeggen: Ik ga maar in het halletje liggen, want ik snurk. We schoten in een slappe lach bui die de hele week geduurd heeft. Ook toen bleek dat de vuilnis- en glasbakken die onder ons raam stonden elke morgen om 04.00 uur geleegd werden.

We hielden contact met ons drieën en gingen vaak samen naar wedstrijden. De club in de club werden we genoemd. En dat was onzin, want wij sloten ons niet af voor anderen en jij al zeker niet. Maar wij hebben die naam er toch maar in gehouden.  Zeker toen zowel Henk als ik bij andere verenigingen gingen zwemmen. Wij bleven de club in de club. Bij het volgende EMK in Innsbruck betrokken wij met zijn drieën een appartement. Wij moesten lachen om jouw poy die jij ’s morgens nat maakte, in een grote krulspeld rolde en daarna met de haarföhn droogde, Er zat dan een mooie golf in je pony die het met goed geluk een kwartiertje uithield. Dan was die pony weer net zo steil als tevoren. Maar dat deerde je niet. Ook niet dat Henk en ik weddenschappen aangingen over hoe lang die krul het zou houden.

Elly je nam aan heel veel wedstrijden deel. Alle afstanden legde je op de rug af, ook de vrije slagnummers, de 50, 100 en 200 meter. We namen jaren achtereen deel aan de Franse Kampioenschappen, de Luxemburgse Kampioenschappen, aan wedstrijden in  Duitsland, in België, in Denemarken. En aan EMK’s en WMK’s. Altijd  was het gezellig met jou. En als je niet in het water lag stond je aan de kant met de videocamera in de hand om de wedstrijden en alles daaromheen, ook de prestaties van anderen vast te leggen. Veel masterszwemmers hebben zo’n video van grote toernooien van jou ontvangen met hun  eigen prestaties daarop.

Ook in het open water was je te vinden. Bij veel wedstrijden in eigen land, maar ook veel wedstrijden in België, waar je heel veel bekers won. Ook die afstanden van een kilometer in open water legde je op de rug af. Dat gaf wel eens problemen. De weg zoeken bij zo’n wedstrijd is als je met je hoofd naar voren zwemt al moeilijk, laat staan als je alleen maar kunt zien waar je vandaan komt. Je hebt dan ook wel eens tijdens een wedstrijd in een meer aan twee mensen in een bootje de weg gevraagd. Helaas dat waren geen juryleden in een bootje, maar een paar vissers. Je bent toen uiteindelijk wel gefinisht. Ook had je wel eens problemen met een groep zwemmers die na jou gestart waren maar je dicht bij de finish inhaalden. Dan kon het wel eens gebeuren dat zij in hun strijd om de eerste plaats jou over het hoofd zagen. Dat vond je niet leuk.

Je werd opgenomen in de Dutch Masters Hall of Fame, waarin onder meer staat:

"Elly valt op door haar doorzettingsvermogen, met name in het open water. Ondanks dat het lichaam steeds meer protesteerde en zij hulpmiddelen als een stok en een rollator nodig had om de start te bereiken, ging zij ervoor. Eenmaal in het water ging het beter en zwom zij gestaag in hetzelfde tempo haar afstand."

En dat doorzettingsvermogen had je hard nodig. Op een gegeven moment belandde je in een rolstoel. Ook toen bleef je jouw positieve kijk op het leven houden. Met je rolstoel kon je je

zelfstandigverplaatsen . En ook de trippelstoel later was een uitkomst om niet te spreken over de stoel die ook omhoog kon. Om de keukenkastjes ook eens van boven af te stoffen bedachten we. En de scootmobiel, zodat je ook naar buiten kon.  De enige klacht, als je het zo noemen mag, die ik van je hoorde - en dat vertelde je mij vaak -, was dat je het zo erg vond dat je niet meer zwemmen kon.

Ook de laatste jaren, toen je zo ontzettend veel pijn had, een paar keer ziekenhuis in- en uit moest bleef je jouw positieve instelling houden. "Maar Loekie" zei je dan “Ik heb zulke goede buren, zulke goede vrienden, die doen dit voor mij en die doen dat voor mij, en de thuishulp en niet te vergeten Jacqueline die altijd voor mij  klaar staat…. "Maar het was geen straf  om naar jou toe te gaan. Je kon met je blijven lachen tot bijna aan het einde toe.
Bij je afscheid vroeg je mij dringend te blijven zwemmen. "En hard!"voegde je eraan toe.

Op je afscheidskaart heb je laten zetten. "Wat heb ik een geweldig fijn en mooi leven gehad. En Bedankt."  

Elly, jij bedankt, voor die hele gezellige jaren.

Ik ben een geluksvogel

Toegegeven, dat ik longkanker kreeg met bijkomende complicaties, die mij bijna fataal werden, kan ik niet echt geluk noemen. En ook dit jaar had ik weer een conditionele terugslag. In juni dit jaar kon ik nog geen training van 1000 meter volhouden, laat staan een wedstrijd van een kilometer in open water. Maar zie, vanaf eind juli geen wedstrijd gemist en mijn klassement vol gezwommen. En dat mijn tijden stukken langzamer zijn geworden dan die van mijn leeftijdsgenoten neem ik voor lief. Je kunt het ook omkeren. Dat ik nu in water van 16 à 17 graden zo'n 5 minuten langer moet zwemmen dan de rest is eerder een betere prestatie dan een slechtere. Het is maar hoe je het bekijkt. Ook al ben ik dan de langzaamste van mijn leeftijdsgenoten, soms lukt het mij nog wel eens een paar zwemmers of zwemsters uit een jongere leeftijdsgroep voor te blijven. Dat vind ik dan wel weer leuk.
En als ik dan hoor dat er weer een lotgenootje van mij overleden is aan longkanker (ook geopereerd en "schoon" verklaard), prijs ik mij gelukkig. Je hoort mij niet meer klagen over langzamere tijden. Dat ik nog maar heel lang, heel langzaam mag blijven zwemmen.

De kop is er af

12 juli Binnenmaas te Mijnsheerenland. Mijn eerste open water wedstrijd van dit seizoen. Vorige week zaterdag in Eindhoven, veilig in het binnenbad, een 800 meter gezwommen. Dat ging redelijk, vlak gezwommen,redelijke tijd, niet al te langzaam. En hoewel ik wel twee dagen nodig had om hiervan bij te komen durfde ik een 1000 meter vrije slag toch wel weer aan in open water. Het weer werkte mee. Niet koud. Zonnige perioden. Watertemperatuur zelfs 20 graden! Die eerste 1000 meter werden er wel 1100. Ging bij de start al verkeerd door de eerste boei als richtpunt te nemen in plaats van de tweede en zwom hierdoor meer meters. Bij het keren van de 500 meter boei zag ik noch de finish noch de boeien die mij daarheen moesten leiden, dus nog meer meters teveel gezwommen. 
Er zijn een aantal nadelen verbonden aan het achteraan liggen. (hoewel bij de finish bleek dat ik er toch nog twee (jonger dan ik!), achter mij had gelaten)
a. Er ligt altijd een volgboot naast je, die is er natuurlijk voor mijn veiligheid maar veroorzaakt ook golven, wat zwaarder zwemmen is en vaak word ik ook misselijk van de benzinelucht.
b. Ik moet altijd mijn weg zelf vinden, kan nooit aanhaken bij een ander.
Maar er zijn ook voordelen.
c. Gingen wij bij bewolkt weer het water in en kregen wij zelfs wat regen onderweg (die voel je niet, nat ben je toch al), ik heb nog in een stralend zonnetje gezwommen toen de anderen al gefinisht waren.
d. Ik zwem langer voor mijn startgeld. 
Ik kwam vrolijk het water uit zoals op deze foto te zien is. Niet al te moe. De 1000 meter schoolslag dus ook nog maar gezwomnen. Toen was het echter gedaan met mijn conditie. Tijden vielen mij alleszins mee. 
En  terugdenkend aan mijn oude, veel snellere, tijden kom ik tot de conclusie dat ik tegenwoordig dus betere prestaties neerzet dan vroeger. Ik moet nu veel langer zwemmen! 
Op naar het volgende openwater weekend. Hoop wel tegen die tijd weer een zwembrilletje te hebben met glazen op sterkte zodat ik kan zien welke kant ik op moet zwemmen.

En dan opeens is het over

Al weken loop ik met een onbestemd gevoel van onbehagen rond. Niet echt depressief, maar zeker niet echt vrolijk. Waar het door komt? Er zijn veel redenen aan te wijzen. Ik maak mij kwaad om al die maatregelen die in Den Haag worden genomen. De participatiemaatschappij die het participeren eerder ontmoedigt dan bevordert door te korten op de uitkering. Ja, voorlopig is die maatregel weer een jaartje opgeschort, maar hij komt er heus wel. De keuzevrijheid van specialist die beperkt wordt. Ja, ze kunnen het mooi uitleggen daar in Den Haag, maar het komt er toch op neer dat je meer moet betalen voor eigen keuze. Nog even en ik tref in de spreekkamer van mijn huisarts een vertegenwoordiger van de zorgverzekering aan, aan wie ik moet uitleggen waarom ik naar de huisarts ga. En vervolgens gaat die vertegenwoordiger zeker in conclaaf met mijn huisarts wat hij mag doen. Mij wel of geen medicijnen voorschrijven en welke, mij wel of niet door verwijzen en naar wie.

Na 40 jaar heb ik mijn lidmaatschap van de PvdA opgezegd en ook dat doet pijn. Ik ga niet zo gauw ergens weg. Ben nogal trouw. Begrijp ook wel dat je in dit land nooit je eigen programma helemaal kunt uitvoeren. Maar hoe ze mij nu allemaal proberen uit te leggen dat ik nog steeds alle keuzevrijheid heb. Alsof er een maatschappij is die mij nog in een aanvullende verzekering wil hebben. Gelukkig zit ik bij een zorgverzekering die eigen keuze hoog in het vaandel heeft.
En dan ben ik weer bij het jaarlijkse boottochtje met longkanker lotgenoten. Prachtig weer. Leuk sommige mensen weer te zien. Maar het gemis van al die anderen die ik gekend heb en die er niet meer zijn is groot. Ik raak mijn sombere bui niet kwijt.
En nu zijn we weer een dag verder en komt kleinzoon een nachtje slapen. Vandaag met hem naar de dierentuin geweest. En dan opeens is het over. Ik ben het nog steeds niet eens met al die maatregelen uit Den Haag. Ik mis mijn lotgenoten die er niet meer zijn nog steeds. Maar ik geniet van mijn kleinzoon. En morgen komt hij weer.

Een cappuccino met wat erbij gaat er altijd nog wel in

Drie dagen Limburg met mooi weer. Veel gewandeld. Over de Brunssumerheide, een mooi gebied met overigens weinig heide. Schaapkudde met vakantie? Wel een heel mooi water, de Rode Sloot. Ook weer gewandeld in het Vijlener Bos, waar wij een route op papier volgden die wij na 50 meter alweer kwijt waren. De weg bedoel ik dan, de papieren route had ik nog in mijn hand. Nu kan je in Nederland gelukkig heel veilig verdwalen. Je komt altijd wel weer een provinciale weg tegen waardoor je weer weet waar je je bevindt. "Leuk" is wel dat toen wij de weg weer wisten, we een klein zijweggetje misten, waardoor wij de parkeerplaats met onze auto voorbij liepen en daardoor na drie kwartier wandelen weer terug waren op de plek waar we ons bevonden toen wij de weg terug weer wisten. Traditiegetrouw besloten wij de drie dagen Limburg met een wandeling over de Kunderberg en door het Savelsbos. 
Gemerkt dat ik toch weer heb moeten inleveren ten opzichte van vorig jaar. Is dat erg? Ja en nee. Natuurlijk baal ik van het feit dat ik zo gauw moe ben en zo benauwd, maar gelukkig staat er altijd wel weer op het goede moment een bankje waarop ik even bij kan komen. En ach, een uur minder wandelen betekent een uur eerder aan de cappuccino, met een Brusselse wafel, warme kersen, ijs en slagroom. En dat kan ik dan allemaal nog in een redelijk tempo, zonder hulp, naar binnen werken. Ook na zo'n wandeling die eigenlijk net iets te lang duurde. 

Jezelf jong rekenen

In mijn vorige blog zat ik in een dipje. Gelukkig ben ik vrij groot (onder leeftijdsgenoten dan) en kon ik net over de rand heen kijken. En als je over de rand kunt kijken, kun je er ook uit klimmen. Om mijzelf nog een handje te helpen besloot ik mijn verjaardag maar weer eens te vieren met man, kinderen en kleinkind en de zwemploeg plus wat goede vrienden. De laatste keer dat ik dat deed was al weer drie jaar geleden. En zie, naarmate de dag van het feest naderbij kwam voelde ik mij steeds beter en werd het weer steeds mooier, zodat ik eigenlijk weer blij was met de sluierbewolking die af en toe op zou kunnen treden. En het hielp. Het werd een hele gezellige dag. En weer een jaartje verder. Op naar de 70 jaar. En ja, dat is nu eigenlijk ook weer niet de bedoeling, dat ouder worden bedoel ik. Nu ja, eigenlijk natuurlijk weer wel, maar niet dat het zo vlug gaat. Dat benauwt mij dan soms wel weer eens. Gelukkig hebben we daarvoor het omdenken en dat gaat als volgt.
Als ik zo oud wordt als mijn moeder heb ik nog 27 jaar te gaan. Als ik nu naar de eerste 27 jaar van mijn leven kijk, die duurden een eeuwigheid, dus heb ik nog genoeg tijd. De tweede 27 jaar viel ook wel mee. Hoewel, als ik naar mijn kinderen kijk vlogen die jaren ook wel weer voorbij. Voor ik het wist waren het pubers. Op zich vond ik dat ook niet zo erg ware het niet dat jaren van hen er bij mij ook bijgeteld werden en dat hadden er voor mij dan wel wat minder mogen zijn. Maar zo schijnt het niet te werken. Er wordt gezegd dat naarmate je ouder wordt de tijd vlugger gaat. Dan tel ik toch liever die eerste 27 jaar van mijn leven erbij. Die gingen tenminste nog rustig aan. En zo heb ik dus nog heel veel jaren voor mij.

Toch weer een klein dipje

Was het de crematie, of is het de pijn in mijn gewrichten of toch omdat het zwemmen de afgelopen weken voor geen meter ging.  Ik weet het niet. Feit is dat ik het afgelopen weekend niet zo genoten heb van het NMK als van de voorgaande. Ik heb niet eens zo slecht gezwommen als ik mijn trainingsarbeid in ogenschouw neem. Maar dat is het nu juist. Mijn lichaam laat mij niet meer zo trainen als ik zelf zou willen. Na al weer een overlijden van een kakel speelt ook de vraag door mijn hoofd of ik niet gewoon moet stoppen met wedstrijdzwemmen. Hoe belangrijk is dat nu helemaal? Gewoon meegaan naar een wedstrijd als supporter, voor de gezelligheid, om tussentijden bij te houden. Ik weet het niet. Ik ben zo moe, zo ontzettend moe. Misschien gewoon even laten betijen. Komt tijd, komt raad.

En weer een kakeltje minder

Alweer moet een lotgenotenkakel die meegewerkt heeft aan onze lotgenotenfilm in 2011, afscheid nemen van het leven en wij van haar. Het is zo bizar te lezen hoe zij zelf, tot op het uur, aankondigt wanneer zij komt te overlijden, wanneer haar crematie zal zijn en aan ons vraagt wie er bij willen zijn. Eigenlijk willen wij er helemaal niet bij zijn. Wij willen dat ze blijft leven. Nog heel veel jaren met man en kind. Maar helaas, wij zullen er wel bij zijn. Vrijdag is de crematie. Ik loop constant aan haar te denken. Hoe bereid je jezelf op deze leeftijd voor op je naderend einde? De klachten die ik zelf heb vallen hierbij in het niet. De tranen zitten hoog.
Dag kakel, groet de andere kakels die je voor zijn gegaan van mij.

In Australië mijn ademhaling ingehaald

Mijn longarts vroeg zich af of ik in Australië minder last zou hebben van mijn longen. Dat kon ik nu mooi uitproberen. Mijn broer in Australië werd 80 jaar en nodigde ons, de broers en zusters, uit om die verjaardag met hem te vieren. Aangezien hij ook nog eens een groot deel van reis- en verblijfkosten op zich nam was de keuze om te gaan al gauw gemaakt. Het was voor mij nu de 7e keer dat ik daar kwam. Zodra ik op de luchthaven Sydney buiten stond kwam de combinatie van warmte, geur, geluid mij zo vertrouwd voor. Zet mij geblinddoekt zonder dat ik de

bestemming weet in Australië neer en ik weet direct dat ik daar ben. En ja, ik geloof inderdaad dat ik daar makkelijker ademhaal dan thuis. Nu trof ik het ook wel met het weer. Ook in Australië kan het vochtig zijn en ik weet niet hoe het  dan gaat. In de Blue Mountains een hoge trap beklommen. Ik stond wel hijgend boven, maar niet meer dan mijn overige familieleden.  Ook de beklimming van de Harbour bridge, toch ook een behoorlijk aantal treden ging mij redelijk af, mits ik regelmatig even mijn rust nam. Zou mijn longarts toch gelijk hebben dat ik ondanks mijn beperkingen toch een betere conditie heb dan mijn gemiddelde leeftijdgenoot? En daarmee bedoelt hij natuurlijk niet mijn zwemgenoten mee. Wel was ik 's avonds zo rond 21.00 uur doodmoe, zodat ik regelmatig om half tien al in bed lag. Dan was het met mijn conditie helemaal gedaan. Maar ik ben ervan overtuigd dat deze drie weken Australië mijn longen een goede oppepper hebben gegeven. De ademhaling die ik achterliep heb ik daar ingehaald.Toch maar overwinteren in Australië?

Soms worden keuzes voor je gemaakt

De  Europese ranglijsten over 2013 zijn uit. De LEN is eindelijk met zijn tijd meegegaan en ze zijn voor het eerst op internet te vinden. Natuurlijk kijk ik dan even naar mijn oude afstanden, de 200, 400, 800 en 1500 vrije slag. En ja hoor, was er niets met mij gebeurd, dan zou ik daar tussen hebben gestaan. Helaas er is wel het een en ander gebeurd maar kijk ik leef en zwem er nog steeds gelukkig op los. Ja soms vind ik het jammer dat ik nooit zal weten wat mijn snelste tijd zou zijn geweest. Maar..... ik heb wel gezien dat mijn dochter moeder werd. Ik heb dat jochie, mijn kleinzoon, nu al 22 maanden mee mogen maken. Stapelgek ben ik op hem. Daarbij vallen goede zwemtijden in het niet.
Stel dat ik geen longkanker had gehad. Stel dat ik al die jaren lekker door had kunnen trainen. Stel dat mijn dochter dan gevraagd had kun je een dagje oppassen en dat ik daarvoor een training had moeten missen. Wat had ik dan gekozen? Waarschijnlijk had ik ook dan voor mijn kleinzoon gekozen, maar de keuze was wel wat moeilijker geweest.
Het leven heeft de keuze voor mij gemaakt. Moet ik nu een training laten schieten voor mijn kleinzoon dan is dat totaal geen probleem voor mij. Mijn kleinzoon gaat voor alles.
En ach, had ik het nog zes jaar volgehouden alles opzij te zetten voor mijn zwemmen? Dat is ook de vraag nog maar.
Het leven heeft een keuze voor mij gemaakt. Dat had wat mij betreft wel op een andere manier gemogen maar uiteindelijk is de uitkomst niet zo slecht. Ik leef, ik heb een kleinzoon, waar ik van houd en ik zwem nog steeds met plezier.

Met beleid trainen werkt

Het trainen gaat deze winter, zoals alle vorige winters overigens, niet naar wens. Mijn longen houden niet van de winter. Daar heb ik mij bij neergelegd. Bijkomend voordeel  is dat het zwemmen ook liggend wordt uitgeoefend. Ik zwem dus nog wel regelmatig mijn baantjes, wat iets anders is als trainen.
Afgelopen maand was ik in de gelegen- heid mijn zwembad te verruilen voor de koivijver van mijn broer, zo'n 20.000 km verderop in het zonnige Australië. (Ik ging er toch al heen voor zijn verjaardag). Zo tussen de koi heb ik mij al voorbereid op het zwemmen in open water. Onder onnederlandse omstandigheden legde ik daar mijn baantjes (van 14 meter) af. Na drie heerlijke weken vol zon, zee en gelach, weer terug in Nederland met direct de voorbereiding op onze eigen Masterswedstrijd in Amersfoort. De eerste training na terugkeer kon ik net 600 meter afleggen. De tweede training ging beter, 1500 meter. Ik stond ingeschreven op de 100 school en 400 vrij. Samen 500 meter. Moet dus lukken. Zondag tijdens het inzwemmen kon ik nauwelijks 100 meter achter elkaar zwemmen. Maar goed, in mijn kop werkt alles nog wel, dus ik maakte mij geen zorgen. Ook niet toen er nog een 100 vrij in de estafette bij kwam. En zo verscheen ik dus aan de start voor de 100 school en legde die afstand, rustig zwemmend in een zeer acceptabele tijd af. In de 100 vrij in de estafette heb ik wat meer energie gestoken en ook die tijd verraste mij positief. Tegelijk wist ik dat als ik in deze tijd mijn eerste 100 meter op de 400 af zou leggen ik wel direct kon stoppen. Rustig van start gegaan dus en dat volgehouden tot de laatste 100 meter. Toen zag ik naast mij iemand liggen die ik graag voor wilde blijven dus even de turbo aangezet. Ik tikte net iets eerder aan. Toen bleek echter dat mijn tegenstandster nog 100 meter moest afleggen. Dat geeft een voldaan gevoel. Dubbelen met 100 meter op de 400 meter. En ook nu weer een zeer acceptabele tijd.
Wat zeggen deze tijden nu. Wel, dat ik goed bezig ben. De trainingen die ik kan doen met beleid zwemmen. Luisteren naar mijn lichaam. Als ik moe ben nog twee baantjes meer zwemmen, zodat mijn lichaam wel een prikkel krijgt maar mij niet de complete vermoeidheid inzwemmen. Dus op tijd stoppen. Op het komende ONMK in mei zwem ik weer mijn oude afstanden, de 200, 400 en 800 vrij. De tijden doen er niet meer toe. Nou ja, wel een klein beetje natuurlijk, maar ik kijk niet meer naar oude tijden. Het gaat mij er nu om deze afstanden weer in een voor mij op dit moment reële tijd af te leggen.

Altijd weer spannend

En dan is er alweer een half jaar om en staat daar de controle afspraak bij de longarts weer voor de deur. Dat blijft spannend. 

Na de geboorte van mijn zoon in 1984 heb ik een periode gehad dat ik bleef hoesten. Ook toen op een gegeven moment doorverwezen naar de longarts. Vele onderzoeken later geen oorzaak voor dat hoesten gevonden. Na een aantal jaren hield dat hoesten op. Eind jaren '90 weer zo'n periode van heel veel hoesten. Ook toen niets gevonden. Dan volgt in 2005 en 06 weer een periode van hoesten. Nu wordt er wel een oorzaak gevonden. Zo'n 5 longontstekingen volgen elkaar op. Als ik dan in april naar de longarts wordt verwezen op grond van een "schone" foto, maak ik mij dan ook geen zorgen. De foto die in mei wordt gemaakt laat echter een tumor zien. 

En die voorgeschiedenis maakt dat ik nu, na bijna 8 jaar, mij nog steeds niet echt gerust voel als ik weer een controle heb. Vooral niet omdat ik de laatste drie winters weer veel hoest. Er is nu weer een oorzaak. Astma, COPD, maar ondanks de pufjes die ik daartegen krijg heb ik nog vaak hoestbuien en heb ik het gevoel dat ik steeds een ademhaling achterloop. Steeds vaker kan ik na het bestijgen van een trap niet direct doorlopen. Moet ik eerst op adem komen. Daarbij ken ik toch ook  een aantal mensen bij wie de (long)kanker terug is gekomen.

Gelukkig heb ik een longarts die mijn angst begrijpt en zo mag ik toch nog ieder jaar een foto laten maken. En de goede uitslag van de laatste foto stelt mij dan wel niet gerust, maar de serie goede foto's daarvoor weer wel.

Deze keer krijg ik ook een longfunctieonderzoek. Het vreemde is dan dat daaruit blijkt dat ik toch nog wel een goede longinhoud heb, maar dat ik die inhoud op de een of andere manier niet goed kan benutten. Er is nog steeds geen oorzaak te vinden voor het feit dat ik geen echte zwemtraining meer aan kan en voor mijn tekort aan adem. Het een heeft natuurlijk wel te maken met het ander. Ook is het zo dat mijn conditie  's winters veel slechter is dan zomers. Blijkbaar kan ik niet tegen de winter, al viel het met dat winterse weer dit jaar wel mee.

In oktober weer terugkomen, met een foto. En dan gaat mijn longarts eens kijken of een verhoging van het aantal pufjes verdeeld over de dag mij wat beter de winter door kan helpen.
Ben benieuwd.

Goudkoorts

En dan is het de eerste dag van het ONMK en start ik met de 800 meter. Inschrijftijd 17 minuten, gezwommen in Vlaardingen, ruim een jaar geleden toen ik dacht dat het weer de goede kant opging met mijn zwemmen. In december afgelopen jaar zwom ik in Amersfoort nog 17.49. Daarna nauwelijks meer goed kunnen trainen. Hoopte dus dat ik toch nog rond de 18 minuten zou eindigen. Na 300 meter werd ik moe wat later in mijn tussentijden niet merkbaar bleek te zijn, en ik was blij dat ik mij niet voor de 1500 meter had ingeschreven. Opgeven doe ik echter nooit, dus ben ik blijven proberen mijn techniek vast te houden en gewoon rustig zwemmend de afstand te volbrengen. Bij nog 7 banen te gaan zag ik de meelopende tijd op het bord die 13 minuten en nog wat aan gaf. Een vlugge berekening gaf een eindtijd van 20 minuten. Jammer, dan maar 2 minuten langzamer dan gehoopt. En zo kom ik dan toch aan de finish. Op het scorebord staat geen 20 minuten maar 17.41.88 en aan de overkant staat de keerpuntcommissaris met het telbord in zijn handen dat weer op 31 staat. In mijn vermoeidheid denk ik nog heel even dat ik te vroeg gestopt ben, maar nee, er staat nog 31 banen, dus dat is voor de volgende serie. En die 17 minuten? Wel in Amersfoort train ik altijd op een 50 meter baan, maar hier zwom ik op een 25 meter baan. Dan is 7 banen niet 7x de 50m tijd, maar de helft daarvan. En ja, dan kom je op 17 minuten en nog wat uit. Daar ben ik dus heel blij mee. 

Naast de twee eerste plaatsen die ik wel ingecalculeerd had op de 800 vrij en 200 rug omdat ik de enige deelnemer was in mijn leeftijdsklasse, passeerde ik op de 50 rug door een pr te zwemmen van 5 sec drie anderen en werd daardoor ook op deze afstand eerste. Tweede plaats op de 200 school had voor mij ook een derde mogen zijn. De tijd was erg goed, maar degene met wie ik streed om de 2e/3e plaats dacht dat ze er na 150 meter al was en stopte. Ik ging door. Zij uiteindelijk ook, maar de strijd was toen al beslist. Jammer. Ben ook erg blij met mijn tijden op de 50 vrij in de 2 estafettes en mijn tijd op de 100 rug.

En dan ben ik weer thuis na drie super gezellige dagen. De doelstellingen die ik mij gesteld had voor het ONMK dik gehaald. Tijden gezwommen die ik niet voor mogelijk had gehouden gezien mijn gebrekkige voorbereiding. Ik zou mij bijna gaan afvragen of trainen wel zin heeft, of ik niet beter de hele winter kan taperen. Maar ja, trainen vind ik minstens zo leuk als wedstrijden zwemmen, zo niet leuker, dus dat houd ik er maar in. En dan bekruipt mij toch weer heel even die gedachte waarom  ik toch eens het hele jaar goed door zou kunnen trainen want dan....  

Maar die gedachte zet ik weer heel vlug uit mijn hoofd.

Drie doelstellingen

En dan is het nog maar een paar dagen voor het NMK dat dit keer in Zwolle wordt gehouden. Ik heb voorzichtig ingeschreven want de periode december tot en met nu was het weer de ene hoestbui na de andere. Bovendien vaak behoefte aan iets meer zuurstof dan ik per ademhaling tot mij nam. Dus wisselende conditie. Dan weer een training van 2 km. Dan weer een week helemaal niets. Dan weer eens 1500 meter enz. Dat schiet dus niet echt op. Mijn kleinzoon trok zich daar niets van aan. Oma bleef zowat in een hoestbui, kleinzoon kwam niet meer bij van het lachen. O, o, wat was dat grappig. Ik vroeg mij wel eens af hoe hij zijn twee oma's uit elkaar zou houden. Nu, dat is niet moeilijk. Dat wordt natuurlijk gewone oma en oma hoest. Afgelopen zondag was het ook geen echte training. Ik was zo moe dat ik mijn armen nauwelijks over het water kon krijgen. En dat moet toch wel wil je vooruit komen. Al voort ploeterend heb ik toen drie doelstellingen voor dit NMK geformuleerd.
1. Technisch juist zwemmen
2. Het maximale wat erin zit eruit halen
En heb ik aan deze twee doelstellingen voldaan dan komt de volgende doelstelling
3. Tevreden zijn met het resultaat
En eigenlijk nog een vierde doelstelling. Als ik het resultaat zie van mijn zwemmen, dus pas na afloop, besluiten of dit een piekmoment was of een trainingswedstrijd.
Lijken mij goede voornemens. Op naar Zwolle!